Zandhappen

De frequentie van het bloggen is even iets afgenomen. Dat komt enerzijds door het ontbreken van wifi - soms maak ik dan alvast een tekst met foto's aan - maar ook door de lange indrukwekkende dagen die we maken. Gisteren heeft Dafne de honneurs waargenomen en haar gedachten met jullie gedeeld. De journalist die mij interviewde voor vertrek vroeg hoeveel uur we per dag op de motor zouden zitten, zo'n uur of 8 antwoordde ik nog optimistisch. Ondertussen halen we de 14 uur wel, gisteren om 8 uur vertrokken en om 10 uur 's avonds binnen. Daarover zo meteen meer van uw Ruslandcorrespondent.

Het was nog de bedoeling dat ik een praatje bij het plaatje in Minsk zou houden. Er moet echter ook nog wat te vertellen overblijven. Het was een gezellige dag in een mooie relaxte stad, waar ik met Henk en Martijn lekker een dagje heb rond gelopen langs de rivier en allerlei mooie gebouwen. De opvolgers van de KGB vonden het geen goed plan dat ik een foto van het schild boven de ingang nam. Nee, Susana, ook met NLP kom ik er niet mee weg. Je hebt altijd nog zoiets als een zender en een ontvanger en die laatste is hier niet manipuleerbaar. Overig toch erg veel petten en uniformen hier.

Erg leuk trouwens om steeds meer volgers op het blog te krijgen, dan schrijf ik niet voor niks. En af en toe een reactie is helemaal leuk. 

De grens tussen Wit-Rusland en Rusland was een enorme deceptie. Nadat Dafne haar paspoort had laten zien en een wervend praatje had gehouden, mochten we zo door rijden. Het lijkt de Benelux wel. Scheelde wel een hoop tijd!

Begraafplaats onderweg, orthodox en christelijk naast elkaar

Hieronder snel een impressieplaatje van Smolensk en dan gauw door naar de dag van gisteren. Met Smolensk zijn we echt in Rusland, want qua wegen het kan inderdaad nog steeds slechter. Wat een gatenkaas en dan die boven op het wegdek liggende tramrails. Van baksteen rijden komt hier niks terecht. Flink afstand houden en de meest gunstige lijn tussen de gaten en de kuilen kiezen. Het hotel is nog van de communistische stempel. Groot en saai, bombastische versieringen, overal toezichthouders die ons maar volgens mij vooral het andere personeel in de gaten houden, etagedames die je bij alles helpen en bij vertrek ook meteen de kamers controleren. Of we op de motor ook maar iets mee zouden willen nemen.


's Avonds een korte sightseeing langs de vestigingsmuur en de kathedraal. In een Russisch fastfood restaurant gegeten. Wat een prachtig gebouwtje, wel heel kitscherig, maar ontzettend mooi en kleurig versierd. Foto's maken verboden (waarom, geen idee), maar stiekem natuurlijk toch gedaan. En met aanwijzen hebben we genoten van onder andere het toetjesbuffet door Jaap samengesteld.

Nu echt naar de dag van gisteren, want dat is een toppertje. Samen met Ruud en Brigit, Jaap en Martijn een fantastische dag gehad. Dit is wat we er allemaal van verwachten! Ruud en Brigit beginnen al gauw te piepen: kunnen we niet van die M1 af. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Dat vervolgens de hele planning in duigen loopt, ach daar komen we in de loop van de dag vanzelf achter en daar hebben ze sms-en voor uitgevonden.

Door een verlaten landschap met af en toe de moerassige uiterwaarden van een rivier rijden we over een redelijke weg naar dorpje met weer een onuitspreekbare naam. Bij een redelijke weg moet je gewoon deknen aan veel plassen, potholes, grind en zand op de weg, met ergens aan de basis nog iets van asfalt. Onderweg komen we een paar kleine dorpjes tegen met kleine houten huisjes, soms kleurig, soms vervallen, oude dames met hoofddoekjes maar wel op nette gehakte schoenen, marktjes waar ze kippen, groente, fruit, melk, e.d. verkopen wat ze thuis geproduceerd hebben. Vooral Brigit is een meester in het aanknopen van contacten, met als resultaat dat ze meestal wel een persoonlijke foto mag maken.

 Aangezien we in onze spontaniteit om te fotograferen natuurlijk gewoon de motoren langs de kant van de weg gezet hebben, kan het niet lang duren of de politie komt langs. Dat hebben we nu wel met NLP opgelost. If you cant beat them, join them. Oftewel de aanval is de beste verdediging en Martijn begint op de kaart aan te wijzen waar we heen willen en of de heren ons even willen helpen. Dat willen ze wel en off we go.

Na een tankbeurt (we durven de volgende 80 km. toch niet zonder aan en dat blijkt een juiste beslissing) en een kop koffie (helaas niks eetbaars te vinden), beginnen we aan het tweede deel van het binnendoortraject. Alleen loopt dat - zoals Dafne al had voorspeld - iets anders dan we verwachten. Ze had ons er al voor gewaarschuwd dat langs dit stuk van de M1 er geen enkele weg zou zijn die niet in zand over zou gaan. En inderdaad na wat platgereden zanderige stukken begint de 'weg' er ineens wel heel erg blubberig en hobbelig uit te zien.

We stappen af, overal komen nog muslirepen, snoepjes en ander versterkend voedsel vandaan. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten. Bij mij stijgt de adrenaline en de hartslag, ga ik dit doen, durf ik dit? We spreken elkaar moed in, wisselen tips uit. Het is een fijn groepje om dit mee toe doen, er is altijd hulp, dus we gaan het er maar op wagen. Terug is ook een hele toestand. Gas er op en gaan maar, dwars door de plassen, wat een kick. Maar dan bij een blubberig stukje toch corrigeren met de handrem. En dat moet je niet doen natuurlijk. Gelukkig helpen de heren een handje om het zwarte - inmiddels kakikleurige - monster weer overeind te krijgen. Niks de de hand gelukkig, conclusie: een ervaring rijker en weer wat geleerd. Iets verder is het de beurt aan Martijn die iets te enthousiast een plas uit rijd. Gelukkig houden we het allemaal droog. Uiteindelijk wordt ik toch de topscoorer. Op een zanderig hellinkje waar ik iedereen al zie slippen, houd ik de boel niet recht en happen we weer in het zand. Ik vrees dat die andere motor er na deze vakantie toch echt moet gaan komen.

 

                                                                                   

                                                                                                             

Weer bij het 'asfalt' zijn we helemaal euforisch, dat hebben we toch maar gefixt met z'n allen. Doen we nog een stukje . . . ? Maar dan realiseren we ons hoe laat het is en wat we allemaal nog moeten doen. We zijn al uren onderweg en zitten pas op krap éénderde van de route.We sms-en naar Dafne dat wij de gezamenlijke foto op het Rode Plein vandaag niet gaan halen. Er moet nog worden getankt, shaslick gegeten, de monumenten bij Borodino worden bezocht en de ringweg rond Moskou worden gerond. Dat is al een avontuur op zich. Was her verkeer rond Warschau en Minsk nog zeer overzichtelijk, nu wordt het toch echt zes rijen dik en dan nog aan beide kanten er langs. En dan met een behoorlijk zicht belemmerende onweers bij. Met Jaap voorop en 'when in Rome act like the Romans', dus buitenlangs de zesde rij, staan we dan toch even na tienen 's avonds voor het hotel. Nu nog zien te parkeren en dan lekker douchen, biertje, sukje pizza en stoere verhalen en elkaar complementeren. Fijn groepje! Mooie dag! En: we zijn in Moskou.